Filozofowie

mol

Ostatnio było raczej mniej ambitnie (50sog), teraz spróbujmy tę małoambitność zrównoważyć i przejdźmy do czegoś superambitnego. Bach! Filozofia.
Czytacie, lubicie, rozumiecie, polecacie? Kogo, co i dlaczego? Skąd w ogóle zainteresowanie tematem: ze szkoły/studiów, z prywatnej chęci poszerzania horyzontów? Czytacie czyste teksty czy także opracowania i komentarze? Czy ta lektura wpłynęła jakoś na Wasz światopogląd? Albo z drugiej strony - dlaczego nie czytacie i nie lubicie?

isamar

Ogromnie mnie bawiło filozofowanie w szkole, zanim poznałam filozofów z ich tekstów; jak już poznałam teksty, jeszcze w liceum, to też było fajnie, bo jeszcze wszystko rozumiałam, a czasami nawet mogłam dodać coś od siebie. Na studiach niestety gwałtownie zgłupiałam albo oni zmądrzeli i obecnie - tak od Kartezjusza - filozofia mnie przeraża, gubię się w niej, nie mam takiego instynktownego zrozumienia dla niej jak przy literaturze pięknej i muszę się sporo namęczyć, żeby nie zgubić wątku lub, co gorsza, nad nią nie zasnąć.
Krótko mówiąc: mam ogromnie dużo szacunku dla filozofii i uwielbiam słuchać, jak ktoś o konkretnych teoriach opowiada. Ale kiedy trzeba mi przysiąść nad wywodem takiego czy innego filozofa od oświecenia w przód - szukam drogi ewakuacji.

Penny

Isamar, dzięki za tę wypowiedź, bo ze dwa lata żyłam w przeświadczeniu o własnym ograniczeniu. Też mam problem ze śledzeniem wątku i też szybko mnie to przytłacza.
A może po prostu filozofia wymagałaby ode mnie o wiele więcej uwagi niż właściwie mam ochotę jej poświęcić.

sylville

mam ten sam problem - o ile tych wcześniejszych filozofów mogę ogarnąć, choć pewnie ogarniam ich nieuważnie i bez entuzjazmu, o tyle im bardziej współcześni, tym jest gorzej. ja nie wiem, może ja zbyt prosty [prostacki?] umysł mam, może po prostu za bardzo lubię koleiny, które mi się w mózgu wytarły, takie utarte szlaki myślowe, a jak muszę myśleć nieschematycznie, to mnie boli. w każdym razie podstawy rozumiem - wiem, co Levinas mówił o Innym, bo mi pan doktor streścił. kiedy sięgnęłam po Levinasa jako takiego - przebiłam się przez część książki, po czym zrezygnowałam, bo zdałam sobie sprawę, że i tak tego nie wykorzystam w pracy, bo za mało rozumiem.
Mistrz mój mówił, że najważniejsze to wiedzieć, czego się nie wie. ja wiem, że ani trochę nie znam się na filozofii wykraczającej poza poziom podstawowy, i nie mam zamiaru udawać, że jest inaczej.